Ιούλιος 2025

Απόφαση της Διοικητικής Επιτροπής Σημάτων (ΔΕΣ) του Οργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ) - Αποδοχή Ένστασης Απόδειξης Χρήσης

Με την υπ’ αριθμ. 124/2025 απόφαση του Β’ Τμήματος της Διοικητικής Επιτροπής Σημάτων (ΔΕΣ) του Οργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ) απερρίφθη ανακοπή που είχε κατατεθεί εναντίον δήλωσης εθνικού εμπορικού σήματος εντολέα μας. Η αντίδικος εταιρεία ισχυρίστηκε ότι συνέτρεχε κίνδυνος σύγχυσης μεταξύ της σύνθετης ένδειξης του εντολέα μας και του εθνικού εμπορικού σήματός της (επίσης σύνθετο σήμα), που είχε καταχωριστεί ήδη πριν μια δεκαετία.

Στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής εν όψει της εν λόγω υπόθεσης, προβάλαμε ενώπιον της ΔΕΣ ένσταση απόδειξης χρήσης του προγενέστερου σήματος (ά. 28 του ν. 4679/2020), την οποία συνοδεύσαμε με την κατάλληλη νομολογιακή και βιβλιογραφική τεκμηρίωση. Η υποβολή αυτής της ένστασης επέφερε αυτομάτως ως συνέπεια ότι πλέον οι αντίδικοι, εφόσον επιθυμούσαν να προβάλουν επιθετικά το δικαίωμά τους στο σήμα, όφειλαν να αποδείξουν πως είχαν πράγματι χρησιμοποιήσει το σήμα που επικαλούνταν ως προγενέστερο για τα υπό κρίση αγαθά κατά την προηγηθείσα πενταετία. Αν δεν μπορούσαν να αποδείξουν αυτό, θα έπρεπε να επικαλεστούν (και να αποδείξουν) ότι συνέτρεχε «εύλογη αιτία» που δικαιολογεί τη μη χρήση του σήματος.

Σύμφωνα με την κρίση της ΔΕΣ «από την επεξεργασία των στοιχείων του φακέλου και δη αυτών που προσκόμισε η ανακόπτουσα, προκύπτει ότι αυτή δεν απέδειξε είτε την ουσιαστική χρήση του σήματός της είτε την ύπαρξη εύλογης αιτίας που δικαιολογεί τη μη χρήση του σήματος. Τουναντίον προσκόμισε στοιχεία [τιμολόγια], στα οποία αναγράφεται η επωνυμία της αλλά το σήμα της δεν εμφανίζεται πουθενά». Εξάλλου, ακόμα και αναφορικά με τις εκτυπώσεις που προσκόμισε από τα social media της, έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί μας ότι δεν πρόκειται για χρήση «του σήματος», όπως αντιλαμβάνεται την έννοια η εθνική νομολογία και το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, πράγματι, κρίθηκε ότι η ένδειξη που εκεί απεικονίζεται είναι διαφορετική από το επικαλούμενο προγενέστερο σήμα της ανακόπτουσας﮲ κι ως εκ τούτου χρήση του επικαλούμενου σήματος δεν υπήρξε.

Κατόπιν αυτών, κατά την ομόφωνη κρίση των μελών της Επιτροπής, κρίθηκε ότι η ανακοπή θα έπρεπε να απορριφθεί στο σύνολό της βάσει του ά. 28 παρ. 3 του ν. 4679/2020, χωρίς να εξεταστεί η ουσία της υπόθεσης, χωρίς δηλαδή καν να εξεταστεί αν συνέτρεχε κίνδυνος σύγχυσης.

Η συγκεκριμένη απόφαση παρουσιάζει πρακτικό ενδιαφέρον, διότι εφιστά την προσοχή μας και υπενθυμίζει έναν ακόμα λόγο για τον οποίο ισχύει η αρχή ότι ο σηματούχος δεν θα πρέπει να εφησυχάζει με μόνη την καταχώριση του σήματος. Εκτός της περίπτωσης στην οποία  δεν έχει προηγηθεί σωστός νομικός προέλεγχος (οπότε και τα προβλήματα που γεννώνται ακολουθούν και επιβαρύνουν το σήμα ακόμα και δεκαετίες μετά - και δυστυχώς συνήθως αυτό διαπιστώνεται μόνο όταν πλέον είναι αργά - βλ. εδώ), η επιχείρηση θα πρέπει να χρησιμοποιεί το σήμα της με τρόπο ώστε να μην είναι εκτεθειμένη στην ένσταση απόδειξης χρήσης (σημειώνουμε μάλιστα για τον ίδιο λόγο μπορεί ακόμα και να ακυρωθεί το σήμα της λόγω μη χρήσης – μέσω όμως αίτησης ακυρότητας). Βέβαια το τι ακριβώς σημαίνει στην πράξη το «να χρησιμοποιεί το σήμα της με τρόπο ώστε να μην είναι εκτεθειμένη στην ένσταση απόδειξης χρήσης», αποτελεί ένα ζήτημα για το οποίο θα πρέπει να αναζητήσει τη συμβουλή του δικηγόρου της και να λάβει σχετική καθοδήγηση, προκειμένου να μην προκύψουν προβλήματα στο μέλλον, διότι όλες αυτές οι έννοιες διαπλάθονται από τη νομολογία. Για παράδειγμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μολονότι η επιχείρηση πίστευε ότι είχε δικαίωμα στο σήμα το οποίο θα μπορούσε να προβάλει επιθετικά και να επικρατήσει μεταγενέστερων ανταγωνιστών, αποδείχθηκε ότι αυτή η πεποίθησή της ήταν εσφαλμένη και η ανακοπή της απερρίφθη, πριν καν κριθεί το ζήτημα του κατά πόσο ομοίαζαν οι ενδείξεις. 

Παράλληλα, η απόφαση καταδεικνύει την παλέτα νομικών όπλων που έχει στη διάθεσή του ο αμυνόμενος και – με τη σωστή χρήση – μπορούν να τον οδηγήσουν στην επικράτηση, και μάλιστα πριν και χωρίς καν να γίνει εξέταση του κινδύνου σύγχυσης.