Δημοσιεύτηκε η υπ’ αριθμ. 3002/2025 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων), η οποία ανέστειλε τις κατασχέσεις σε βάρος εντολέως μας εταιρείας και στα χέρια τρίτων τραπεζών πιθανολογώντας την ευδοκίμηση του κυρίου ενδίκου βοηθήματος (ανακοπή κατά της κατάσχεσης) για τον εξής λόγο: στην προκειμένη περίπτωση επρόκειτο για απαίτηση απορρέουσα από σύμβαση ανοικτού αλληλόχρεου λογαριασμού, η οποία μεταβιβάστηκε στην εταιρεία ειδικού σκοπού προτού καν κλείσει ο λογαριασμός και καταγγελθεί η απαίτηση.
Κατά την κρίση της απόφασης, η σύμβαση αλληλόχρεου λογαριασμού δεν εμπίπτει στους περιορισμούς της παρ. 8 του άρθρου 10 του ν. 3156/2003, με άλλα λόγια, πριν το οριστικό κλείσιμο του λογαριασμού ισχύει το ανεκχώρητο των καταχωρισμένων σε αυτόν χρεωπιστώσεων. Το τελευταίο αποτελεί, δε, εγγενές χαρακτηριστικό της σύμβασης αλληλόχρεου λογαριασμού, άνευ του οποίου δε νοείται η εν λόγω σύμβαση, ακριβώς διότι ο σκοπός κατάρτισής της είναι το μη απαιτητό των επιμέρους απαιτήσεων που εισέρχονται στο λογαριασμό. Απαιτητό καθίσταται μόνο το κατάλοιπο του λογαριασμού κατά το κλείσιμό του. Επί άκυρης, δε, μεταβίβασης για τον ανωτέρω λόγο της απαίτησης εκ του αλληλόχρεου λογαριασμού η εταιρεία ειδικού σκοπού δια της διαχειρίστριας εταιρείας (Α.Ε.Δ.Α.Δ.Π.) δε δικαιούται την έκδοση διαταγής πληρωμής και την περαιτέρω επίσπευση διαδικασίας αναγκαστικής εκτέλεσης.
Όπως
έκρινε σχετικά και η ως άνω απόφαση: «…. Ειδικότερα, η διάταξη της παρ. 8
του άρθρου 10 του Ν. 3156/2003, η οποία πρέπει να ερμηνευτεί στενά, λόγω του
εξαιρετικού της χαρακτήρα, ως άλλωστε και εκ της γραμματικής διατύπωσής της
επιβάλλεται, συνηγορούντων προς τούτο και των διατάξεων των άρθρων 2 παρ. 1 και
5 παρ. 1 του Συντάγματος, αλλά και του άρθρου 361 ΑΚ, καταλαμβάνει μόνο τις
ειδικές συμφωνίες μεταξύ δανειστή (εκχωρητή) και οφειλέτη περί ανεκχώρητου των
μεταξύ τους απαιτήσεων. Τέτοια «ειδική συμφωνία περί ανεκχώρητου» είναι
προφανές ότι δεν είναι η σύμβαση αλληλόχρεου λογαριασμού, δεδομένου ότι
έχει άλλο περιεχόμενο και άλλο συμβατικό σκοπό, ως εκτέθηκε ανωτέρω, επομένως η
διάταξη της παρ. 8 του άρθρου 10 του Ν. 3156/2003 δεν θίγει το κύρος
υφιστάμενου αλληλόχρεου λογαριασμού, ούτε και το ανεκχώρητο των
καταχωριζόμενων σε αυτόν πιστώσεων που αποτελεί ουσιώδη εγγενή συνέπεια της
σύμβασης αλληλόχρεου λογαριασμού, άνευ της οποίας δεν θα υφίστατο η περί
αλληλόχρεου λογαριασμού σύμβαση και θα επηρεαζόταν καίρια, μέχρι πλήρους ανατροπής
της, η εξυπηρετούμενη από τον αλληλόχρεο λογαριασμό κύρια σύμβαση, χωρίς τη
βούληση του ετέρου των συμβαλλομένων στις συμβάσεις αυτές , ήτοι της κύριας
βασικής ενοχικής σύμβασης και της παρεπόμενης του αλληλόχρεου λογαριασμού
(πρβλ. ΑΠ 667/2010, ΝΟΜΟΣ) […] Με τον πρώτο λόγο της ανακοπής οι αιτούντες
ισχυρίζονται ότι η συμφωνία μεταβίβασης της ένδικης απαίτησης από την ανώνυμη
τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία […] φέρεται ότι έλαβε χώρα στις […], ήτοι σε
χρόνο που δεν είχε ακόμα καταγγελθεί η ένδικη σύμβαση αλληλόχρεου λογαριασμού,
ως εκ τούτου ουδέποτε η αλλοδαπή εταιρία ειδικού σκοπού με την επωνυμία […]
απέκτησε την ένδικη φερόμενη απαίτηση και κατά συνέπεια η ανάθεση της
διαχείρισής της από την τελευταία στην καθ’ ης ουδέν αποτέλεσμα επιφέρει και η
καθ’ ης, ως έχουσα αναλάβει την διαχείριση των απαιτήσεων από μη δικαιούχο
ουδόλως είχε δικαίωμα να αιτηθεί την έκδοση της προσβαλλόμενης διαταγής
πληρωμής. Ο λόγος αυτός […] πιθανολογείται ότι θα ευδοκιμήσει…».
Δείτε όλες τις δικαστικές αποφάσεις