Εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 5916/2022 απόφαση ασφαλιστικών μέτρων του Εφετείου Αθηνών με την οποία ανεστάλη ο πλειστηριασμός επί ακινήτου ιδιοκτησίας εντολέων μας. Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο μόλις μία ημέρα πριν τη διενέργεια του πλειστηριασμού πιθανολόγησε τη βασιμότητα της έφεσης που ασκήθηκε από τους εντολείς μας σε βάρος της πρωτοβάθμιας απόφασης η οποία, εσφαλμένως, απέρριψε την ανακοπή τους κατά της κατασχετήριας έκθεσης. Η αίτηση αναστολής υποβλήθηκε από κοινού με το δικόγραφο της έφεσης, ως ο νόμος ορίζει. Παρά την εκπρόθεσμη, δε, υποβολή της σχετικής αίτησης, η τελευταία κατατέθηκε δύο μόλις εργάσιμες ημέρες πριν την ημέρα διεξαγωγής του πλειστηριασμού και όχι 5 εργάσιμες, ως απαιτεί ο νόμος στο άρθρο 938 παρ. 3 ΚΠολΔ, η ίδια κρίθηκε παραδεκτή. Ειδικότερα, υποβλήθηκε από κοινού με το δικόγραφο της έφεσης – αίτησης αναστολής και έγινε δεκτό αίτημα επαναφοράς των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση (κατ’ άρθρο 152 ΚΠολΔ) με το οποίο ζητήθηκε, επί της ουσίας, η σύντμηση της προπαρασκευαστικής προθεσμίας άσκησης του ενδίκου βοηθήματος της αναστολής λόγω ανωτέρας βίας τήρησης της εκ του νόμου προθεσμίας. Τούτο διότι η πρωτοβάθμια και μετέπειτα προσβαλλόμενη με έφεση απόφαση εξεδόθη μόλις 4 εργάσιμες ημέρες πριν τον πλειστηριασμό και, εκ των πραγμάτων, ήταν αδύνατη η τήρηση της πενθήμερης προθεσμίας για την υποβολή της αίτησης αναστολής στο Εφετείο. Στην πράξη συμβαίνει πολύ συχνά οι αποφάσεις επί των ανακοπών κατά της εκτέλεσης να εκδίδονται κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή καταλείποντας εξαιρετικά περιορισμένα περιθώρια δικονομικής αντίδρασης των φερόμενων οφειλετών στην περίπτωση απόρριψης της οικείας ανακοπής τους. Αυτή η πρακτική απαιτεί πλήρη εγρήγορση του φερόμενου οφειλέτη δεδομένης και της αυστηρότητας της νομολογίας που απαιτεί να προβαίνει ο τελευταίος σε άσκηση της επίμαχης αίτησης αναστολής ακόμη και την ίδια ημέρα έκδοσης της πρωτοβάθμιας απόφασης, αν αυτή είναι η τελευταία ημέρα για την εμπρόθεσμη άσκηση του ενδίκου βοηθήματος.
Ο λόγος που πιθανολογήθηκε από το Εφετείο ως βάσιμος ήταν η ακυρότητα της κατάσχεσης λόγω επίσπευσής της από Διαχειριστή του ν. 4354/2015 ενώ η μεταβίβαση της δανειακής απαίτησης είχε λάβει χώρα με το ν. 3156/2003 για τις τιτλοποιήσεις απαιτήσεων. Ως προς αυτό το ζήτημα αρκετά έχουμε ήδη γράψει αρκετά (βλ. παρακάτω) και έχουν εκδοθεί πολλές αποφάσεις, κυρίως Εφετείων, που δέχονται την αδυναμία των Servicers να διενεργούν κατασχέσεις και εν γένει πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης. Πρόσφατα μάλιστα το ζήτημα παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου ως αμφισβητούμενο ώστε να επιλυθεί οριστικά χάριν της ασφάλειας δικαίου. Όπως αναφέρει και η εν λόγω υπ΄αριθμ. 5916/2022 εφετειακή απόφαση: "Για το λόγο αυτό ένεκα δηλαδή της ανακύψασας στη νομολογία διάστασης το Α2 πολιτικό τμήμα του ΑΠ με την με αριθμό 1873/2022 απόφασή του έκρινε ομόφωνα ότι δημιουργείται ζήτημα γενικότερου ενδιαφέροντος και για την ενότητα της νομολογίας παρέπεμψε την υπόθεση στην πλήρη Ολομέλεια του Αρείου Πάγου προκειμένου να κριθεί αν κατά την παράλληλη και συνδυαστική εφαρμογή των 4354/2015 και ν. 3156/2003 οι εταιρίες διαχείρισης από Δάνεια και Πιστώσεις του ν. 4354/2015 διαθέτουν την κατ' εξαίρεση νομιμοποίηση του άρθρου 2 παρ.4 του νόμου αυτού έχοντας τη δυνατότητα να ασκούν διαδικαστικές πράξεις και εν γένει πράξεις (και συνεπώς να επισπεύδουν αναγκαστική εκτέλεση) μόνο όταν η μεταβίβαση και ανάθεση της διαχείρισης των απαιτήσεων στις εν λόγω εταιρείες πραγματοποιείται σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4354/2015 ή αντιθέτως διαθέτουν τη νομιμοποίηση ανεξάρτητα από το ειδικότερο νομικό πλαίσιο με βάση το οποίο συντελείται εκάστοτε η μεταβίβαση των υπό διαχείριση απαιτήσεων...".
Δείτε όλες τις δικαστικές αποφάσεις