Κ. Δασκαλοπούλου - Από το Χαρτόσημο στο Ψηφιακό Τέλος Συναλλαγής – Η Αλλαγή Σκυτάλης στη Φορολόγηση Ταμειακών Διευκολύνσεων και Λοιπών Πιστωτικών Συναλλαγών

Legal insight

Ιούνιος 2025

Κωνσταντίνα Δασκαλοπούλου, ΜΔΕ

Περίληψη: Στο παρόν άρθρο προσεγγίζουμε τη φορολογική αντιμετώπιση συνηθισμένων στην πράξη χρηματικών δοσοληψιών μεταξύ εταιρειών και των μετόχων/εταίρων τους ή μεταξύ συνδεδεμένων επιχειρήσεων, βάσει του νέου νόμου περί ψηφιακού τέλους συναλλαγής, με αναφορές στις θέσεις της φορολογικής αρχής, όπως διατυπώθηκαν υπό το πρίσμα του καταργηθέντος τέλους χαρτοσήμου.

Εισαγωγικά:

Στην ελληνική επιχειρηματική πρακτική, αποτελεί σύνηθες φαινόμενο οι μετέχοντες σε εμπορικές εταιρείες να καταθέτουν προς αυτές χρηματικά ποσά, με στόχο την ενίσχυση της ρευστότητάς τους. Έκφανση του ίδιου φαινομένου αποτελεί και η περίπτωση χορήγησης ποσών μεταξύ συνδεδεμένων εταιρειών (π.χ. από μητρική σε θυγατρική). Με τον τρόπο αυτό, οι λήπτριες εταιρείες καλύπτουν τις άμεσες υποχρεώσεις τους έναντι του Δημοσίου, των πιστωτικών ιδρυμάτων, των εργαζομένων ή και των προμηθευτών τους και βαρύνονται, εφεξής, με την υποχρέωση επιστροφής των ως άνω ποσών προς τους εταίρους/μετόχους τους ή τη συνδεδεμένη, κατά περίπτωση, εταιρεία. 

Η εν λόγω δοσοληψία αποτελεί, επί της ουσίας, δάνειο του μετόχου/εταίρου/συνδεδεμένης προς τη λήπτρια εταιρείας. Ωστόσο, από τη σκοπιά της φορολογίας χαρτοσήμου (και, ήδη, ψηφιακού τέλους συναλλαγής), η εν λόγω χρηματική μεταφορά μπορεί να τύχει διαφορετικής, κατά περίπτωση, αντιμετώπισης. Το δάνειο, ο τρεχούμενος δοσοληπτικός λογαριασμός ή η ταμειακή διευκόλυνση αποτελούν τις τρεις κατηγορίες, στις οποίες μπορεί να υπαχθεί η χορήγηση χρηματικών ποσών από μετόχους/εταίρους, συνδεδεμένες επιχειρήσεις ή και τρίτα, εν γένει, πρόσωπα προς μια εταιρεία, που στόχο έχει την άμεση κάλυψη των οικονομικών υποχρεώσεων της τελευταίας.

Στο παρόν άρθρο θα προσεγγίσουμε τις παραπάνω κατηγορίες υπό το φως του νεοπαγούς ψηφιακού τέλους συναλλαγής (στο εξής ΨΤΣ), σε συνδυασμό με τις παραδοχές της φορολογικής διοίκησης, όπως διαμορφώθηκαν υπό το καθεστώς του καταργηθέντος πλέον τέλους χαρτοσήμου. 

Λίγα λόγια για τον νέο νόμο:

Με τον ν. 5135/2024 σημειώθηκε ένα επιπλέον βήμα προς την κατεύθυνση του ψηφιακού μετασχηματισμού του φορολογικού συστήματος, με την αντικατάσταση του τέλους χαρτοσήμου από το ψηφιακό τέλος συναλλαγής. Ο νομοθέτης έθεσε ως στόχο του τον εκσυγχρονισμό της φορολόγησης των συναλλαγών, μέσω της καθιέρωσης μιας απλοποιημένης διαδικασίας που εξασφαλίζει προβλεψιμότητα ως προς υπαγόμενες στο ΨΤΣ περιπτώσεις — στοιχείο που απουσίαζε από τη ρύθμιση του τέλους χαρτοσήμου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ανασφάλειας και αδιαφάνειας.

Ο ν. 5135/2024 έχει ήδη κωδικοποιηθεί με τον ν. 5177/2025 και αποτελεί μέρος του Κώδικα Έμμεσων Φόρων (ΦΕΚ Α' 21/14-02-2025). Έτσι, το πρώτο βιβλίο του ν. 5177/2025 απαριθμεί συγκεκριμένες συναλλαγές που υπάγονται στο ψηφιακό τέλος συναλλαγής, προς άρση αμφιβολιών ως προς το αντικείμενο της φορολόγησης, ενώ εξειδικεύει το υποκείμενο της φορολογίας και τους συντελεστές φορολόγησης. Περαιτέρω, με το νέο νόμο κάμπτεται η λεγόμενη αρχή της τυπικότητας: για την υπαγωγή στο ψηφιακό τέλος συναλλαγής κρίσιμη είναι η έννοια της συναλλαγής και όχι του εγγράφου. Ως εκ τούτου, δεν είναι αναγκαία η  κατάρτιση εγγράφου ή η εγγραφή στα βιβλία προκειμένου να επιβληθεί ΨΤΣ, αλλά η κατάρτιση σύμβασης με προφορικό ή και ηλεκτρονικό τρόπο. Παράλληλα, με το νέο πλαίσιο κάμπτεται και η αρχή της εδαφικότητας στο μέτρο που, για την επιβολή του ψηφιακού τέλους συναλλαγής κρίσιμο είναι το ένα, τουλάχιστον, μέρος της συναλλαγής να έχει φορολογική κατοικία ή μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα.

Υπό το νέο καθεστώς, η δήλωση απόδοσης του ψηφιακού τέλους συναλλαγής υποβάλλεται ηλεκτρονικά, μέσω της ψηφιακής πύλης «myAADE», με το περιεχόμενο και κατά τη διαδικασία που ορίζεται στην υπ’ αριθμ. 1149/2024 απόφαση του Διοικητή της ΑΑΔΕ. Η ρύθμιση του ν. 5177/2025 περί επιβολής ψηφιακού τέλους συναλλαγής επί δανείων, τρεχούμενων δοσοληπτικών λογαριασμών και καταθέσεων/αναλήψεων.

Το ΨΤΣ επιβάλλεται σε πράξεις, συμβάσεις και συναλλαγές που καταρτίζονται ή διενεργούνται από την 1η.12.2024, ενώ οι συναλλαγές που έχουν καταρτιστεί μέχρι την 30η.11.2024 επιβαρύνονται με τέλος χαρτοσήμου (άρθρ. 31 παρ. 2 ν. 5177/2025).

Η ρύθμιση του ν. 5177/2025 περί επιβολής ψηφιακού τέλους συναλλαγής επί δανείων, τρεχούμενων δοσοληπτικών λογαριασμών και καταθέσεων/αναλήψεων:

Ο ν. 5177/2025, στα άρθρα 7-9, ρυθμίζει αναλυτικά την υπαγωγή δανείων, τρεχούμενωνδοσοληπτικών λογαριασμών και καταθέσεων/αναλήψεων (ουσιαστικά, των λεγόμενων ταμειακών διευκολύνσεων) στο ΨΤΣ. Οι σχετικές διατάξεις ορίζουν τον εφαρμοζόμενο συντελεστή, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά των συναλλασσόμενων, το υπόχρεο κατά περίπτωση πρόσωπο προς υποβολή δήλωσης και απόδοση του ΨΤΣ, καθώς και το τυχόν ισχύον ανώτατο όριο επιβολής αυτού. Η ρύθμιση αναλύεται στον παρακάτω πίνακα: 

• Κατηγορία	Περίπτωση	Συντελεστής	Υπόχρεος	Ανώτατο Όριο ΨΤΣ
  Δάνεια (Άρθρο 7)	1. Όλοι οι συναλλασσόμενοι είναι φυσικά πρόσωπα με επιχειρηματική δραστηριότητα και το δάνειο χορηγείται σε σχέση με αυτήν 2. Τουλάχιστον ένας συναλλασσόμενος είναι κεφαλαιουχική/προσωπική εταιρεία	2,40%	Ο οφειλέτης του δανείου	150.000€ ανά δάνειο
  	Όλες οι άλλες περιπτώσεις	3,60%
  Τρεχούμενος ή Αλληλόχρεος Δοσοληπτικός Λογαριασμός (Άρθρο 8)	1. Όλοι οι συμβαλλόμενοι είναι φυσικά πρόσωπα με επιχειρηματική δραστηριότητα και το δάνειο χορηγείται σε σχέση με αυτήν 2. Τουλάχιστον ένας είναι κεφαλαιουχική/προσωπική εταιρεία 3. Συναλλαγές μεταξύ εταιρείας (κεφαλαιουχικής ή μη) και μετόχων/εταίρων	2,40%	Ο συναλλασσόμενος στα λογιστικά αρχεία του οποίου προκύπτει πιστωτικό υπόλοιπο	150.000€ ανά φορολογικό έτος
  	Όλες οι άλλες περιπτώσεις	3,60%
  Καταθέσεις & Αναλήψεις (Άρθρο 9)	Καταθέσεις/αναλήψεις από και προς κεφαλαιουχικές ή προσωπικές εταιρείες	1,20%	Το νομικό πρόσωπο/ οντότητα τα χρηματικά διαθέσιμα του οποίου αποτελούν αντικείμενο κατάθεσης/ ανάληψης	–
  	Όλες οι άλλες περιπτώσεις	3,60%

Ως προς το υπόχρεο πρόσωπο, πρέπει να επισημανθεί η ειδικότερη ρύθμιση που εισάγει ο ν. 5177/2025: σύμφωνα με το άρθρ. 3 παρ. 4 περ. γ’, σε περίπτωση που ένας από τους συναλλασσόμενους είναι νομικό πρόσωπο και ο έτερος είναι φυσικό πρόσωπο, υπόχρεος για την απόδοση του ΨΤΣ είναι το νομικό πρόσωπο. Ως εκ τούτου, σε περίπτωση δανείου που χορηγείται από νομικό πρόσωπο σε φυσικό πρόσωπο, υπόχρεος για την απόδοση του ΨΤΣ καθίσταται το νομικό πρόσωπο, μολονότι δεν είναι ο οφειλέτης του δανείου.

Το εάν μια χρηματική δοσοληψία μεταξύ μιας εταιρείας και ενός μετόχου/εταίρου αυτής αντιμετωπίζεται, από της σκοπιά της φορολογίας ΨΤΣ ως δάνειο ή απλή κατάθεση/ανάληψη ή εάν εντάσσεται στην λειτουργία ενός τρεχούμενου δοσοληπτικού λογαριασμού, εξαρτάται από τις περιστάσεις της εκάστοτε εξεταζόμενης περίπτωσης. Όπως θα αναδειχθεί παρακάτω, κρίσιμη αποβαίνει, σε κάθε περίπτωση, η εν γένει λογιστική αποτύπωση της δοσοληψίας στα βιβλία της εταιρείας.

Η επιβολή ψηφιακού τέλους συναλλαγής επί καταθέσεων/αναλήψεων:

Στο άρθρ. 9 του ν. 5177/2025 ρητά ορίζεται ότι επιβάλλεται ΨΤΣ επί των καταθέσεων και αναλήψεων, από και προς νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες, που διενεργούνται από εταίρους, μετόχους ή άλλα πρόσωπα, εφόσον δεν πρόκειται για απολήψεις έναντι κερδών, όταν οι καταθέσεις ή αναλήψεις δεν γίνονται στο πλαίσιο ιδιαίτερης σύμβασης. Αν υπάρχει ιδιαίτερη σύμβαση, για την επιβολή του ΨΤΣ θα εξεταστεί η ύπαρξη δανείου ή τρεχούμενου δοσοληπτικού λογαριασμού, κατά τα άρθρα 7 και 8 του ίδιου νόμου.

Υπό το προγενέστερο καθεστώς, για την επιβολή καταθέσεων ή αναλήψεων σε τέλος χαρτοσήμου έπρεπε, κατά τη φορολογική αρχή, να συντρέχουν σωρευτικά οι παρακάτω προϋποθέσεις (βλ. ενδεικτικά υπ’ αριθμ. 73/2020 απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών – ΔΕΔ): (α) ύπαρξη συμβατικής σχέσης μεταξύ του καταθέτοντος τα χρήματα προσώπου και της εμπορικής εταιρείας, (β) εγγραφή στα επίσημα βιβλία της επιχείρησης περί καταθέσεως χρημάτων από τους εταίρους, μετόχους κ.λπ., με ρητή αναγραφή της λέξης «κατάθεση» και όχι «δάνειο». Η κατάθεση ή η ανάληψη χρημάτων πρέπει να προκύπτει μόνο από αυτή την εγγραφή στα βιβλία και όχι από άλλη έγγραφη σύμβαση ή από συνεκτίμηση άλλων γεγονότων, (γ) η εγγραφή στα βιβλία να μην ανάγεται σε σύμβαση, πράξη ή συναλλαγή, η οποία είχε υποβληθεί προηγουμένως σε τέλος χαρτοσήμου ή είχε απαλλαγεί νομίμως από αυτό, (δ) η κατάθεση ή η ανάληψη χρημάτων να γίνεται χωρίς κατ' ανάγκη μνεία της αιτίας της κατάθεσης ή της ανάληψης, εκτός εάν ο φορολογούμενος αποδείξει, ότι η εγγραφή στα βιβλία αφορά σύμβαση, πράξη ή συναλλαγή, είχε υποβληθεί προηγουμένως σε τέλος χαρτοσήμου ή είχε απαλλαγεί νομίμως από αυτό.

Σημειώνεται ότι η υπό στοιχείο (β) προϋπόθεση είναι ενδεικτική της σημασίας που αποδίδει η φορολογική αρχή στην λογιστική απεικόνιση της δοσοληψίας, προκειμένου να επιβληθεί το σχετικό τέλος. Ενδεικτικά, με την απόφαση ΔΕΔ 225/2020 (εκδοθείσα υπό το προηγούμενο καθεστώς) κρίθηκε ότι η εγγραφή «έναντι λογαριασμού», αντί της ρητής αναγραφής «δάνειο» σε λογαριασμούς τηρούμενους μεταξύ συνδεδεμένων εταιρειών ενισχύει το συμπέρασμα ότι « … οι κινήσεις των λογαριασμών αυτών περιλαμβάνουν μόνο τις χρηματικές διευκολύνσεις μεταξύ των εταιρειών … υπαγόμενες σε τέλη χαρτοσήμου 1,2%», ως καταθέσεις/αναλήψεις.

Στο μέτρο, λοιπόν, που δεν αποδεικνυόταν η ύπαρξη σύμβασης δανείου ή η δυνατότητα ένταξης των ελεγχόμενων καταθέσεων/αναλήψεων στο πλαίσιο τρεχούμενου δανειακού λογαριασμού, κατά την έννοια του νόμου, τότε η φορολογική αρχή επέβαλε, υπό τις ανωτέρω προϋποθέσεις, τέλος χαρτοσήμου υπολογιζόμενο επί του του κατατεθέντος ή αναληφθέντος χρηματικού ποσού, που αναφερόταν στη σχετική εγγραφή στα βιβλία. Μάλιστα, υπό το προηγούμενο καθεστώς, η φορολογική αρχή κατέληγε στο συμπέρασμα ότι υπεύθυνα, έναντι του Δημοσίου, για την καταβολή (πληρωμή) του τέλους χαρτοσήμου είναι και τα δύο αυτά συμβαλλόμενα μέρη (βλ. απόφαση ΔΕΔ 407/2020). Ήδη, ο ν. 5177/2025 ορίζει ότι, το ψηφιακό τέλος συναλλαγής υπολογίζεται επί του κατατεθέντος ή αναληφθέντος χρηματικού ποσού, που αναφέρεται στη σχετική εγγραφή στα βιβλία, ενώ διευκρινίζει ότι υπόχρεο προς απόδοση αυτού είναι αποκλειστικά το νομικό πρόσωπο ή η νομική οντότητα, τα χρηματικά διαθέσιμα του οποίου αποτελούν αντικείμενο καταθέσεων ή αναλήψεων.

Η επιβολή ψηφιακού τέλους συναλλαγής στην περίπτωση του τρεχούμενου δοσοληπτικού λογαριασμού:

Η επιβολή τέλους χαρτοσήμου επί τρεχούμενου δοσοληπτικού λογαριασμού προϋπέθετε την ύπαρξη δανειακού λογαριασμού, δηλαδή λογαριασμού, που περιέχει μόνο χρηματικές πιστωτικές συναλλαγές, ήτοι, χρηματικές δοσοληψίες από δάνεια και καταθέσεις χρημάτων. Αντίθετα, λογαριασμός που περιείχε εμπορικές συναλλαγές, όπως, για παράδειγμα, συναλλαγές από πώληση αγαθών με πίστωση του τιμήματος, από προκαταβολή μετρητών μέλλουσας αγοραπωλησίας κ.ο.κ., ο γνωστός και ως «απλός» τρεχούμενος δοσοληπτικός λογαριασμός, δεν υπαγόταν σε τέλος χαρτοσήμου.

Με τον νέο νόμο (άρθρ. 8 § 2), διευκρινίστηκε ότι ως τρεχούμενος δοσοληπτικός λογαριασμός νοείται η σύμβαση μεταξύ δύο συμβαλλόμενων προσώπων, εκ των οποίων το ένα ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα, με την οποία προβλέπεται ότι στη μεταξύ τους σειρά συναλλαγών, οι αμοιβαίες πιστώσεις και οφειλές θα κατατίθενται σε έναν ενιαίο λογαριασμό. Ο νόμος αποσαφηνίζει, σε συμφωνία με τα ισχύοντα στο πλαίσιο του τέλους χαρτοσήμου, ότι το ΨΤΣ επιβάλλεται στον   δανειακό τρεχούμενο ή αλληλόχρεο δοσοληπτικό λογαριασμό, κατ’ αποκλεισμό του απλού.

Παρά τον ορισμό του τρεχούμενου δοσοληπτικού λογαριασμού, που δίνει ο νέος νόμος, παραμένουν ορισμένες ασάφειες που είχαν ανακύψει στο πλαίσιο του τέλους χαρτοσήμου, ως προς το αναγκαίο περιεχόμενο αυτού. Στις δημοσιευμένες ΔΕΔ υπάρχει αμφισβήτηση περί του κατά πόσο απαιτείται ένας τρεχούμενος δοσοληπτικός λογαριασμός να εμφανίζει όχι μόνο χρεώσεις και πιστώσεις αλλά και διαδοχικά χρεωστικό ή πιστωτικό υπόλοιπο κατά τη διάρκεια της χρήσης λόγω της συνδρομής περισσοτέρων της μιας πράξεων.

Έτσι, στο πλαίσιο της απόφασης ΔΕΔ 1458/2020, κρίθηκε ότι, λογαριασμός στον οποίο πραγματοποιήθηκαν τρεις κινήσεις (δύο χρεώσεις συνολικού ύψους 295.000,00 € και μία πίστωση ύψους 240.000,00€) συνεπεία των οποίων το υπόλοιπο του παρέμεινε αμετάβλητα χρεωστικό, δηλαδή δεν υπήρξε εναλλαγή του υπολοίπου από χρεωστικό σε πιστωτικό κατά τη διάρκεια της ίδιας χρήσης, σύμφωνα με τα ανωτέρω, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί δανειακός δοσοληπτικός. Επομένως κάθε πράξη χρέωσης θεωρήθηκε αυτοτελής και υπήχθη σε τέλος χαρτοσήμου 1% σύμφωνα με τη διάταξη του τετάρτου εδαφίου της παραγράφου 5 γ’ του άρθρου 15 του Κώδικα Χαρτοσήμου, ως απλή κατάθεση χρημάτων.

Από την άλλη, σε άλλες ΔΕΔ διατυπώνεται και η θέση ότι δεν είναι αναγκαίο ο δοσοληπτικός λογαριασμός να μεταβάλλεται μία φορά τουλάχιστον, εντός της χρήσης από χρεωστικός σε πιστωτικός ή και αντίστροφα από πιστωτικός σε χρεωστικός, για να χαρακτηρισθεί ως τρεχούμενος, αλλά αρκεί να εμφανίζει συνεχή κίνηση καταθέσεων και αναλήψεων, έστω και αν το υπόλοιπό του καθ’ όλη τη χρήση παραμένει χρεωστικό ή πιστωτικό. Στο πλαίσιο αυτό, κρίσιμο είναι τα συμβαλλόμενα μέρη, από τα οποία το ένα τουλάχιστον πρέπει να είναι έμπορος, να τελούν για κάθε καταχωριζόμενη στον λογαριασμό πράξη, σε αντίστοιχη εναλλασσόμενη εκάστοτε θέση δανειστή και οφειλέτη. Συνεπώς, κατά την συλλογιστική αυτή, δεν θεωρείται ως τρεχούμενος δοσοληπτικός λογαριασμός εκείνος που από το περιεχόμενό του προκύπτει ότι το ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη είναι πάντοτε πιστωτής και ουδέποτε οφειλέτης (βλ. απόφαση ΔΕΔ 1774/2019).

Ο ν. 5177/2025 διευκρινίζει ότι το ΨΤΣ υπολογίζεται για κάθε φορολογικό έτος επί του μεγαλύτερου ύψους του χρεωστικού ή πιστωτικού υπολοίπου κατά περίπτωση. Για τον υπολογισμό του υψηλότερου υπολοίπου του προηγούμενου εδαφίου λαμβάνονται υπόψη οι συναλλαγές του φορολογικού έτους εντός του οποίου διενεργήθηκαν, αφού αφαιρεθεί το χρεωστικό ή πιστωτικό υπόλοιπο που μεταφέρεται στον λογαριασμό από προηγούμενο φορολογικό έτος, ενώ δεν λαμβάνονται υπόψη τόκοι που απορρέουν από αυτόν.

Ιδιαίτερες περιπτώσεις καταθέσεων/αναλήψεων:

· «Μετατροπή» δανειακού τρεχούμενου δοσοληπτικού λογαριασμού σε απλή κατάθεση:

Υπό το προηγούμενο καθεστώς, είχε κριθεί επανειλημμένα στο πλαίσιο αποφάσεων ΔΕΔ (βλ. ενδεικτικά αποφάσεις ΔΕΔ 891/2020, 429/2020), ότι, εάν το υπόλοιπο που μεταφέρεται στον δανειακό τρεχούμενο λογαριασμό παραμένει αμετάβλητο μέχρι το τέλος της χρήσης –και αυτό θα συμβεί στην περίπτωση, που ο εν λόγω λογαριασμός παραμείνει αδρανής καθ’ όλη τη διάρκεια της χρήσης– τότε το ανωτέρω υπόλοιπο υπάγεται σε τέλος χαρτοσήμου, ως απλή κατάθεση. Εάν δε το παραπάνω υπόλοιπο, μετά την χαρτοσήμανσή του ως απλή κατάθεση, μεταφερόταν ως τέτοια και στη μεθεπόμενη χρήση και παραμείνει και πάλι αδρανές, επίσης, δεν υπαγόταν σε κανένα τέλος χαρτοσήμου, επειδή είχε ήδη χαρτοσημανθεί, ως απλή κατάθεση, στην προηγούμενη χρήση.

· Καταθέσεις χρημάτων έναντι αύξησης μετοχικού κεφαλαίου:

Οι καταθέσεις χρημάτων από μετόχους ανώνυμης εταιρίας ή από τρίτους, για μελλοντική αύξηση του κεφαλαίου της, δεν υπόκειντο σε τέλος χαρτοσήμου γιατί η αύξηση του κεφαλαίου αποτελεί αντικείμενο του φόρου συγκέντρωσης κεφαλαίων. Τούτο ορίζει ρητά το άρθρ. 2 παρ. 3 περ. δ’ του ν. 5177/2025, αποκλείοντας και την επιβολή ΨΤΣ.

Ωστόσο, στο πλαίσιο του προηγούμενου καθεστώτος, είχε κριθεί ότι οι καταθέσεις μετόχου σε ανώνυμη εταιρεία για μελλοντική αύξηση κεφαλαίου δεν υπόκεινται σε τέλος χαρτοσήμου, εφόσον κεφαλαιοποιούνται εντός 12 μηνών (βλ. απόφαση ΔΕΔ 1620/2024). Σύμφωνα με την σχετική απόφαση, αν η έκδοση μετοχών δεν πραγματοποιηθεί εντός της ως άνω προθεσμίας που θέτει το άρθρο 26 ν. 4308/2014 (περί Ελληνικών Λογιστικών Προτύπων), οι καταθέσεις επιβαρύνονται με χαρτόσημο, ως ταμειακές διευκολύνσεις. Όπως έχει δε κριθεί (βλ. απόφαση ΔΕΔ 63/2019), από τη μη ανάληψη των σχετικών ποσών εκ μέρους των καταθετών συνάγεται η σιωπηρή συναίνεση τους ως προς την παραμονή των χρημάτων στην εταιρεία, επί σκοπώ ταμειακής της διευκόλυνσης.

Αντί επιλόγου:

Η φορολογική πρακτική επιβεβαιώνει ότι η σωστή τεκμηρίωση και λογιστική αποτύπωση μιας χρηματικής δοσοληψίας είναι κρίσιμη για την αποφυγή ερμηνειών που ενδέχεται να επιφέρουν φορολογικές επιβαρύνσεις στους συναλλασσόμενους. Η μετάβαση στο ΨΤΣ αναδεικνύει την προσπάθεια του νομοθέτη να «ξεκαθαρίσει το τοπίο» ως προς τον συγκεκριμένο έμμεσο φόρο, ενισχύοντας την ασφάλεια στις συναλλαγές. Μένει να φανεί, μέσα από την πρακτική εφαρμογή του νέου πλαισίου, αν ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί και αν οι ασάφειες που προέκυψαν υπό το καθεστώς ισχύος του τέλους χαρτοσήμου θα αρθούν.